тас хар...
миний дотор юу ч үгүй. өмнө нь ийм байсан одооч ийм байна. ер нь миний санах бүхий л өдрүүд ийм байсан. тас хар... үүнээсээ би залхаад л... залхаад л... сүүлдээ залхахаас ч залхаад л... юугч үл анзаарахсан. чив чимээгүйн дунд гав ганцаараа суухсан. дахиад л ... дандаа л... чөтгөр аваг. өөрчлөх гэж оролдох бүр араасаа асар их өвдөлтийг дагуулаад байхаар нь би өөрчлөхийг оролдохоо ч больсон. хэзээ нэгэн цагт бичиж байсан тэнэг тэмдэглэлүүдээ эргээд уншихаар өөрийгөө шоолж инээх өдөр ирнэ байх гэж тас харанхуйгаар найдаж байна. гэтэл тэр хэзээ нэгэн цаг гэж хэзээ ч байхгүй зүйл бололтой.

хааяа хуучин шарх сэдрэх... ингэж өвдөх бүр би өөрийгөө амьд гэдгээ анзаараад. ядаж өвдөж байгаа нь яамайдаа. огтоос өвдөхгүй бол би аль хэдийн ... гэх байсан биз. ингэж өвдөх ч биш өвдөхгүй ч биш байхаар өвдчөөсэй гэж заримдаа бодох.. эсвэл ингэж байхаар бүүр өвдөхгүй  юу ч мэдрэхгүйбайдаг болч гэж бодох. ...


яг одоо мэдэрч байгаа мэдрэмжээр үгээр илэрхийлч чадахгүй юм. нэг тийм байнга болдог зүйлсийг бодохоор залхаад үхчмээр ч юм шиг. гэхдээ бас хааяа ингээд байгаад нь баярлаад ч байх шиг. сүүлдээ өөрийнхөө ийм галзуу солиотой гэдэгтээ дасаж байгаан шинж юм боловуу.


гуниглах гоё. шаналах сайхан. гэхдээ гуниглахаасаа шаналахаасаа авдаг мэдрэмж нь өөр өөр байх юм. өнөөдөр сайхан санагдаж байснаа маргааш нь тэнэг нөгөөдөр нь залхмаар ч юм шиг. ядаж энэ оргүй хоосоноос л салчих юмсан. зүгээр л гуниглаж түүндээ баясч баймаар байна. утга учиргүй хоосон ертөнц.

нэг удаа би тэмдэглэлийн дэвтэрээ шатааж байсан. бас блогоо устгаж ч байсан. огтоос өөрчлөгдөхгүй тийм нэг хэвийн гуниг шанлалаас залхсандаа тэр л дээ. одоо бас яг тэр тойрогтоо буцаад орчихлоо. яах вэ.
гуниглмаар байна гэхдээ үргэлж биш. шаналмаар гэхдээ байнга биш. нэг бол байнгын шанлал үгүй бол юу ч мэдрэхгүй. үлдсэнд нь худал хуурмаг. өөрийнхөө болоод бусдын өмнө үзүүлэх хиймэл төрх. мэдрэмжгүй хүсэлгүй. дахиад л дуусчээ би. төгсгөл гэж байдагт л найдах юмдаа. гэтэл тэр нь төгсгөл биш байж балрах вий дээ хэ хэ.

гуниггүй, шанлалгүй
гутралгүй цөхрөлгүй,