гэнэт л бодлоо. зүгээр л бүх зүйл яагаад ийм юм бол. нар зүүнээс мандаад л. навч н хавар дэлгэрч намар нь гундаад л. өглөө өдөр үдэш гэсэн дарааллаар л бүх зүйл болдог. өнгөрсөн гэж дандаа хойно хоцорсон зүйлс. өнгөрсөн гэж өнгөрөөд түрүүлээд явчихсан зүйлс яагаад байж болохгүй гэж. өглөө яагаад нар шингэж болохгүй гэж. хайртай дуртай гэсэн үгийг орлуулж болох тийм л зүйл. хажууд нь байхад сэтгэл бүтэн тийм л хүн. холдоод явахаараа биеийн маань нэг хэсгийг аваад явчихдаг тийм л хүн. өглөө үдэшгүй санагдах ч өөрийг нь хэзээ ч дурсахгүй байгааг бодохоор л сэтгэл дахиад хоосрох тийм л зүйрлэл. шинээр эхлэнэ гэдэг хуучнаа сайн мартахыг л хэлэх бололтой. харин тэр хуучин нь өглөө нар мандахад, үдэш бүрий болоход гадаа хүйтрэхэд навч гундахад, цэцэг дэлгэрэхэд л санагдах... бүх зүйл энэ хэвээрээ байгаа л бол хуучин гээч үргэлж биднийг дагах юм. бичлэг бичих гээд гар кэйбоард руу дөхөх бүр өнөөх л тэнэг гутрал хоосон шанлал, утгагүй цөхрөл... бүх зүйлс бүх зүйлсийг сануулахад бүх зүйлсийг анзаарахгүй байхыг хичээвч нэг л болохгүй юм.